YILLAR SONRA BİR GÜN

YILLAR SONRA BİR GÜN

Yatılı okulda okudum ben...Yıllar önce...Yaş 13 bilemedin 14.Yün kazağın kumaş pantolonun içine sokulduğu, şıklığın kaba bir spor ayakkabı ile tamamlandığı yıllar...
Tokalı kemerin kenarına tutturulmuş devasa walkmanin ağırlığından, pantalonların kıçımızdan düşme ihtimalinin olduğu yıllar...
Walkmanin içinde bir kaset, üzerimizde gereksiz bir acı...
Oysa acınası değildi hayatımız...Uzak memleketteki anamızı ve memlekette bir türlü açılamadığımız komşu kızına olan sevdamızı saymazsak...
Anamıza duyduğumuz hasret hiç azalmazdı ama komşu kızını unuturduk kısa zamanda...
Unutturulurdu aslında...
Anadolu'nun her noktasından gelmiş kimi İzmirli, kimi İstanbul'lu, kimi sarışın kimi esmer... pek çok alternatifimiz olurdu bir anda...
Komşu kızından daha yakın, daha içten ve daha sevgili...
Onlar...
önce arkadaşımız oldular,
sonra kardeşimiz,
bazen sevgilimiz...
ilk aşk
ilk dokunuş...
( Hepsini saygıyla anıyorum )
Hiç bir şeyin hiç kimsenin olmadığı yıllardı o yıllar...
Beyaz çoraplı,Necip Bey'li ( briyantin markası ),kahküllü yıllar...
Kıskançlığın olmadığı...
Aaa "bunun aynısından bende de var" dediğinde "bu senin zaten"li yıllar...
Yıkayıp bembeyaz ettiğin,
ranza kenarına kurusun diye astığın çoraplarının ( beyaz )
3 gün sonra kirlenmiş olarak aynı ranzaya asıldığı...
Atletinin, donunun...
13 ranzalı 26 kişilik koğuşlardı bizimkisi
Alt alta, yan yana değil,
can cana yatardık...
sabah 5 dakika fazla uyuyabilmek için
gömlekle, kravatla...
kıçımızda çizgili pijama...
Sigaranın p.ç olduğu yıllardı.( Bir sigarayı 3-5 kişi paylaştığında kullanılan yaygın bir söylemdi.)
Sümerbank'ın Sümerbank olduğu yıllar...
Hepimiz Anadoluyduk.
hepimiz parasız yatılı...
3-5 ay gecikse de maaşımız ( Okulun döner sermayesinde bekletilirdi )
Her yılın başında Sümerbank'tan kılık kıyafet çekimiz
Hergün bal baklava olmasa da 3 öğün yemeğimiz vardı.
Dedim ya acınası değildi hayatımız...
Gereksizdi üzerimizdeki acı...
Hayata dair ne öğrendimse ' Orada ' öğrendim.
Ayakta durdum, düştüm, kalktım.
Alt tarafı küçük bir Anadolu kasabasaydı....
Bir pastane, bir kırtasiye, bir lokanta, bir lokal ( Fedai Abi'nin yerini kime sorsan bilirdi, her ne kadar bizim hesabımızla onun ki tutmasada iyi adamdı )
Alt tarafı hep bir şeyler eksikti.
Ama ben dünyamı sende büyüttüm.
Sevgili SAVAŞTEPE
Sevgili okulum ANADOLU ÖĞRETMEN LİSESİ
Seni sevgiyle bin kez daha anıyorum
bir kez daha arıyorum.
Esen kal.......